Με την ευκαιρία της επετείου της 28 ης Οκτωβρίου 1940 και του ΟΧΙ Το ιστολόγιο του συλλόγου θα συμμετέχει στον εορτασμό της εθνικής μας επετείου με σειρά αναρτήσεων
(πιθανόν να φανούν χρήσιμες για το σχολείο).

Η σημαία μας!!!

Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός ισόκερος σταυρός.

Η ουσία της σημαίας

Η σημαία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα που διακρίνει κάποιο Έθνος από τα άλλα . Η Σημαία (Πολύβιος: " Ιστορία " Β, 32,6) άλλως Ιωνικώς " Σημήϊον " και Δωρικώς " Σαμήϊον " στην Αρχαία Ελλάδα απεικονίζετο και επί των ασπίδων.
Γι΄αυτό η εγκατάλειψη της ασπίδας ισοδυναμεί με εγκατάλειψη της Σημαίας και όποιος εγκατέλειπε την ασπίδα θεωρούνταν "ρίψασπις" και συνεπώς άτιμος και άξιος κάθε περιφρόνησης. Το " ρίψασπις " αποτελούσε για τους προγόνους μας μέγιστη ντροπή!.
Επίσης όπως τώρα ορκίζονται ενώπιον της Σημαίας και τότε οι Λακεδαιμόνιοι ορκίζονταν ενώπιον της ασπίδας με το περίφημο " τάν ή επί τας " δηλαδή ή θα την φέρω νικητής ή θα πεθάνω επ' αυτής. Την μή εγκατάλειψη της Σημαίας επιτάσσει ο Στρατιωτικός όρκος και θεωρείται ταπείνωση για ένα στρατό αν ο εχθρός κυριεύσει την σημαία του.
Επιπλέον η Σημαία συμβολίζει τους κοινούς αγώνες των μελών ενός έθνους αποτίοντας φόρο τιμής σε όσους θυσιάστηκαν στους αγώνες αυτούς, αλλά και υπόσχεση συνέχειας των νεότερων μελών του ίδιου έθνους.

Το πλήρες κείμενο του στρατιωτικού όρκου:

Ορκίζομαι να τηρώ πίστη εις την πατρίδα.

Υπακοή εις το Σύνταγμα τους νόμους και τα ψηφίσματα του κράτους.

Υποταγήν εις τους ανωτέρους μου.

Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των.

Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, τας Σημαίας.

Να μη τας εγκαταλείπω μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ’αυτών.

Να φυλάττω δε ακριβώς τους στρατιωτικούς νόμους.

Και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.

Δείτε το σχετικό VIDEO

Μια χαρακτηριστική ιστορία θυσίας προς την Σημαία!!!!

Κωνσταντίνος Κουκίδης: ο αιώνιος φρουρός

Όταν στις 27 Απριλίου του 1941 τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής μπήκαν στην σκλαβωμένη ανοχύρωτη Αθήνα, μια δύναμη κατακτητών ανέβηκε στον ιερό βράχο του Παρθενώνα. Αποστολή της ήταν να κατεβάσει την Ελληνική σημαία και στην θέση της να υψώσει την μισητή Γερμανική σημαία.

Το σύμβολο της Ελληνικής ελευθερίας φύλαγε, τιμητικός παραστάτης, ένας Έλληνας φαντάρος. Ο Πόντιος στην καταγωγή Κωνσταντίνος Κουκίδης. Η τότε ελληνική στρατιωτική διοίκηση είτε τον είχε ξεχάσει, μέσα στην γενική διάλυση που ακολούθησε την κατάρρευση του μετώπου, είτε τον είχε αφήσει σκόπιμα χωρίς διαταγές, έρμαιο των σκληρών ωρών που κύλαγαν, αντιμέτωπο με την μοίρα του, με μόνο κριτή και ανώτερό του, την δική του συνείδηση «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενον».

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος, απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

«ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες...

Οι Γερμανοί το περίμεναν. Είχαν λοιπόν προσχεδιάσει τις κινήσεις τους. Μια ξερή διαταγή του επικεφαλής τους έκανε έναν στρατιώτη να κινηθεί. Ενώ οι συνάδελφοί του κρατούσαν ακίνητο τον Έλληνα, μπροστά στις κάνες τον πολυβόλων και των περιστρόφων τους. Ο ναζί έκανε αυτός κανονική υποστολή του συμβόλου της ελληνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, την δίπλωσε προσεκτικά με σεβασμό και, σαν εκδήλωση φιλίας κι εκτίμησης (έτσι είχε αποφασίσει η προπαγάνδα τους), την παρέδωσε στον Έλληνα.

Ατάραχα με μια βαθιά αποφασιστικότητα χαραγμένη στο πρόσωπό του την πήρε το παλληκάρι. Δεν είχε που να την παραδώσει, ούτε σκόπευε να το κάνει. Τυλίχτηκε λοιπόν μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των Γερμανών, που μαρμαρωμένοι από το αναπάντεχο, δεν πρόλαβαν ν’ αντιδράσουν, προχώρησε, ως την άκρη του βράχου. Από εκεί, έχοντας την Ελληνική σημαία σάβανο ιερό, πάνω στο κορμί και βάλσαμο στην πληγωμένη του καρδιά, πήδησε στο κενό και κομματιάστηκε στα σκληρά ριζόβραχα του Ιερού Βράχου.

27.04.1941:
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης πέφτει από τον βράχο της Ακροπόλεως με την Γαλανόλευκη, για να μην την παραδώσει στα χέρια των Γερμανών κατακτητών

Ου καταισχυνώ
όπλα τα ιερά,
ουδ’ εγκαταλείψω
τον Παραστάτη
ότω αν στοιχήσω

Ο λαός μας πάντοτε σεβόταν και αγαπούσε την σημαία για αυτό το λόγο γράφτηκαν και πολλά ποιήματα που την υμνούσαν. Μερικά από αυτά είναι:

Η ΣΗΜΑΙΑ
Ω, ΣΗΜΑΊΑ ! Είσ' Ελλάδα ! Μ' ένα «ταν «ή επί «τας» , Των προγόνων μας τη δάδα μια ιδέα την κρατάς .

Ω, σημαία τιμημένη !
Σαν τραγούδι της αυγής ,
Στους αιώνες δοξασμένη ,
Πάντα εμπρός μας οδηγείς .

Η ΣΗΜΑΙΑ
Αυτό είναι το ιερό πανί, το γαλανό και τ' άσπρο
κομμάτι απ' ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που' ναι λευκό σαν τον αφρό, του κύματος που ανθίζει
σε περιγιάλι ολόμορφο, σε πέλαο μακρινό.

Αυτό είναι το ιερό πανί, που όταν περνάει μπροστά μας
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταράει η καρδιά.
Έκλαψαν μάτια και καρδιές, επάνω της κι οι κόρες
τις νύχτες την υφαίνανε κρυφά στον αργαλειό.

Είναι η σημαία τη βλόγησαν παπάδες μ' άσπρα γένια μες στης σκλαβιάς το τρίσβαθο κι απόκρυφο σχολειό είναι μια αθάνατη πνοή, που ορμάει να ζωντανέψει με ανατριχίλα ανέκφραστη το δίχρωμο πανί.

ΣΗΜΑΙΑ
Πάντα κι όπου σ' αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ.

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της Πατρίδας η ψυχή.

Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ' αγεράκι τ' αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκο αφρό.

Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή
είν' ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σαν μητέρα σ' αγαπώ.

Κι απ' τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή
νά 'σαι πάντα δοξασμένη,
ω! Σημαία γαλανή.

Εθνική γιορτή
Γιορτάζει η Πατρίδα μεγάλη χαρά σιμά της η δόξα μ' ολάσπρα φτερά.
Γιορτάζει η Πατρίδα σε κάθε μεριά μυρίζουν οι δάφνες γελά η λευτεριά.

Σ' αυτή τη γιορτή της
ελάτε παιδιά.
Ψηλά τη σημαία
Ψηλά την καρδιά

Γι' αυτό λοιπόν!!!